Ülkenin tek limanı Akabe’deyim.

Cennet parçası...

Kızıldeniz, Akabe Körfezi’nde dalgalarını dört ülkeye savuruyor.

Manzara içimi huzurla kaplıyor: Karşımda küçücük bir tepeye dikili yüzlerce binayla İsrail kenti Eilat...

Biraz solda devrimin ateşindeki Mısır’ın Taba kenti...

Körfezin bizim tarafımızda, yedi kilometre güneyde bir diğer favori tatil destinasyonu, özgürlükler diyarı Suudi Arabistan!  

Ohh! Havayı genzime çekiyorum derin derin. 

KENDİMİ NEDEN BURADA BULDUM?

Şahika’yı deveyle gezdirirken beni ‘light Bedevi’ sanmasınlar diye “Bu üçüncüsü. Evde iki karım daha var” diye durumu kurtarmaya çalıştım.

Bu, gazetedeki ekibimin bana son operasyonu.

Daha önce beni köpekbalıklarıyla yüzmeye, Yunanistan’dan Türkiye’ye kulaç atmaya ve hazırlıksız maraton koşmaya ikna eden arkadaşlarım işi iyice ilerletti.

Yeni ittifaklarla geliyorlar: “Bak, dünya rekortmeni Şahika Ercümen de geliyor, seninle Kızıldeniz’de batığa dalacak. Her şeyi organize ettik. Beklentimiz yüksek, yürü be!” dediler.

Bu sefer tufaya düşmeyecek, gaza gelmeyecektim ama Şahika’nın denizkızı gibi fotoğraflarını böyle hipnotize eder gibi sağa sola sallayıp sürekli gösterince “peki” dedim.

DEMEK Kİ BEN İNSAN DEĞİLİM

Akabe’de dalış ekibiyle tanışıyorum. Normalde bu tür ekstrem işleri çok kafaya takan gruplardan uzak dururum. Bit yeniği arar, “Çocukken ne yaptılar size?” diye sormak isterim onlara.

Ekibin lideri, baba sualtı fotoğrafçılarımızdan Tahsin Ceylan.

Marlon Brando’nun ‘Paris’te Son Tango’dan birkaç yıl sonraki halini gözünüzün önüne getirin, onu balıkadam giysisi ve dalış tüpüyle hayal edin...

Tahsin Hoca’nın samimi, idealist tavırları, bir de denizin ortasında Ahmed Arif şiirleri patlatması beni gevşetiyor. O, denizlerin Sokrates’i, ekibi de scuba’cı Atinalılar gibiler.

Yıllar önce, arama kurtarma çalışmalarında bir binanın 12’nci katından düşmüş, ciğerlerinin dikilmesi gerekmiş. “Bir daha dalamayacaksın” demişler. O günden beri inadına sudan çıkmıyor.