Aslında, artık yeter dedirten, gündemi takip etmekte bile zorlandığımız şu günlerde biraz da farklı bir konu üzerine dikkatleri çekmek istedim.
Dünyanın süsleri ve bize emanet edilmiş olan çocuklar çocuklarımız.
Geleceğimiz olan ve bir türlü hak ettikleri değeri göremeyen çocuklarımız.
Boşanma sürecinde kapı aralığından kavgalara tanık olan boşanmadan sonra ise ebeveynler arasında silah! Başka bir anlatımla koz olarak kullanılan, bu vasıflarından dolayı birden bire değer kazanan! Ama konuşma hakkı verilmeyen çocuklarımız.
Boşanma aşamalarında ve sonrasında nedense birçok ülke medeni bir şekilde ayrılıp, çocuklarının mutlulukları için tüm ortak programlarda bir araya gelebilir de biz beceremeyiz bunu, doğru ya ortak neyimiz kalmış ki. Sadece! Bir çocuk.
Dinlenme zahmetinde bulunulmayan, o muhteşem, cevher fikirlerinden faydalanılmayan ‘’sen çocuksun lafa karışma’’ denilen çocuklarımız.
Alış verişe giden ama tezgâhtar tarafından gale alınmayan “alacaksan, paran varsa indireyim ürünü” denilen çocuklarımız.
Hâlbuki bilmez, o çocuk kendisinden daha zekidir ve ne alacağını ne yapacağını çok daha iyi bilmektedir.
Hiç üzerinde düşünmediğimiz ancak, toplum olarak sorumlu olduğumuz bir konu daha var.
Sevgiye, ilgiye muhtaç kimsesiz, yetim ve öksüz çocuklarımız.
Hani sırf bir şeyler yapmış olmak için programlarımıza kattığımız, protokol gereği görmeye gittiğimiz, resim çektirirken başını okşadığımız ama sonra hiç arayıp sormadığımız, bize gösterilmek üzere sahneye çıkarılan, bir hayır işleyeceğimiz aslında süreklilik arz etmediği için kendi egomuzu tatmin etmek için ziyaretlerine gittiğimiz, mahallede okulda sırf yetimhanede yetiştiği için dışlanan kimsenin arkadaşlık yapmak istemediği, ötekileştirdiğimiz çocuklarımız.
Hiç bu yavrularımızın gözlerine, gözlerinin taa içine baktık mı? Baksaydık eğer, sevgisizliği, ilgisizliği, unutulmuşluğu belki de insanlardan bizim yüzümüzden nefreti okurduk ve kendimize çeki düzen verip düzenli olarak onlarla ilgilenir onlara sahip çıkardık.
Kim bilir, belki yarın bizim çocuklarımız da onlardan birisi olacak!
Bir de başka alanlarda kullanılan çocuklarımız var tabi.
Bunlar, adliye önlerinde, sokaklarda veya evlerde ellerine silah verilerek, neden yaptıklarını dahi bilmeden yakınlarının, herkesin hasım dediği ama kendisinin bunun farkında bile olmadığı ama söylendiği, emredildiği belki de duygu sömürüsü yapılarak bu kişilerin canlarına kıydırılan çocuklarımız, yavrularımız.
Ellerine oyuncak yerine sakız, mendil gibi satılacak şeyler verilerek küçük yaşta ticarete! Başlatılan ve ailenin geçiminden! Sorumlu tutulan çocuklarımız.
El arabalarıyla hurda, demir, tahta, kâğıt gibi her şeyi toplayıp satarak ev geçindirmeye çalışan çocuklarımız.
Dilenciliğe zorlanan, organları için değer! Kazanan çocuklarımız.
En acısı da, bu çocukları görüp de tiksinti ve iğrenti ile bakan sorumsuz, şımarık, hayatı pembe duvarlardan ibaret gören, sanki böyle yaşamak kendi elinde imiş gibi davranan bizler.
Vay halimize vay.
Hani söz hakkı vermediğimiz, dinlemediğimiz kısaca değer vermediğimiz o çocuklar var ya, işte onlar, bizim geleceğimiz.
Hani biz hep öz güvenli, kimseye boyun eğmeyen, kendini ifade edebilen, büyüğüne küçüğüne saygılı, vatanını milletini seven bir gençlik istiyoruz ya işte değer vermediğimiz için mutsuz olan bu çocuklar bu gençliği, bu gençlik de gelecek toplumumuzu oluşturacaklar.
Burada daha sayamadığım, ancak sayfalara sığamayacak kadar çok olan çocuklarımız bizim çocuklarımız, hayatımızın anlamları, amacımız, değerlerimiz, geleceğimiz kısacası her şeyimiz onlar.
Bilinçli toplum, bilinçli, ebeveyn, bilinçli vatandaş ve yetişkin olabilmek dileğiyle.
