Uyuşturucuyla Kayıp Giden Hayatlar

1 Ağustos"ta Begüm Veral in bir arkadaşının tuvaletinde kullandığı aşırı dozdaki eroinle hayatını kaybetmesi madde bağımlılığını, bu uğurda yok olan hayatları tekrardan gündeme taşıdı. Aslında her zaman gündemde olması gereken kanayan bir yara. Ne zaman ki bir genç kız ya da delikanlı ölüyor, ancak o vakit tekrar gündeme geliyor. Konuşuluyor, tartışılıyor aylarca, sonrası malum. Biri ölene kadar tekrar unutulup gidiyor.

Milyonlarca Begüm var. Milyonlarca Begüm"ün annesi gibi acılı ana baba var. Sadece sonuç yok, çözüm yok. Öncelikle ailelere düşüyor en büyük görev. Anne babaların çocuklarıyla bir arkadaş, dost olmaları gerektiğini düşünüyorum. Öyle bir güven vermeliyiz ki çocuklarımıza en büyük hatayı da yapsalar bizlerin kınamadan, yadırgamadan onlara sahip çıkacağımızı hissetmeliler. Sırtlarını yasladıkları duvarın çok sağlam olduğunu bilmeliler. Çocuklarınızı anlamaya çalışın. Onların göz seviyesine inerek konuşun, dertleşin. Arkadaşlarıyla tanışın, tanıyın. Çantalarını karıştırmamız, odalarını karıştırmamız etik olmaz deyip kenara çekilmeyin. Belli bir bilinç seviyesine gelene kadar bunları yapmaktan çekinmeyin. Takip edin.

“Bunları yaparken hissettirmeden yapın.”

Onlara güvenmediğinizi düşünmesinler.”moralim bozuk” deyip odalarına çekildiklerinde” normaldir ergenlik çağıdır, geçer nasıl olsa” deyip, onları yalnız bırakmayın. İyilikle yaklaşıp sohbet ederek, dertleşerek yüreklerine, derinlerine inin. Kendilerini kapatmalarına izin vermeyin. Evlatlarınızla ortak paylaşım alanları yaratın. En önemlisi sevginizi, ilginizi eksik etmeyin.

Maddeler kendi içlerinde çok çeşitli etkiler göstermektedir. Her maddenin farklı bir yansıması var. Önemseniyormuş gibi görünüp çok da önemsenmeyen en ciddi sorunlarımızdan biri. Bir ülkeyi yok edebilecek güce sahip bir illet. Tv programlarında, gazetelerde kısacası yazılı ve görsel basında fazlaca yer verilmesi gereken bir konu..

O kadar çarpık bir düzen var ki. Kim dur diyecek, kim bu düzenlemeleri elden geçirecek nereye sırt dayayacağız bu konuda, bilemiyorum. AMATEM e yatırılan tedavi olan çocuk, orada da bu illetten istese dahi kurtulamıyor. Satıcı ve içici aynı yerde. Ya içeri madde sızdırıyorlar ya da kaçmanın bir yolunu buluyorlar.

Bu durum AMATEM de ki ilk fiyasko değil. Demek ki yanlış giden bir şeyler, sistemde eksikler var. Bu kesin. Peki, kim çözüm bulacak bu işe, kim yeni düzenlemeler yapacak? Hükümetin en kısa zamanda bir çözüm üretmesini bekliyorum. Hatta bu konuda Malatya milletvekillerine sesleniyorum. Siz bir çözüm üretin, neler yapılabileceğini meclise taşıyın. En azından işe yarar, hayati bir konuya el atında; bizde sizi alkışlayalım ve dua edelim.

Madde bağımlılığının çok küçük yaşlara düştüğü bu zamanda okul önlerinde de emniyetin çok ciddi çalışmalar yapması şart. Çocukların maddeyi bulma aşamasında çok da zorlanmadıkları aşikâr. Yasalarımızda da bu konuyla ilgili değişiklikler yapılmalı. Cezalar ne yazık ki birçok suç da olduğu gibi bu konuda da caydırıcı değil.                                                                      

Bir ülke için en büyük tehditlerden biri olan madde bağımlılığı, çok da ha fazla gündemde tutularak önemsenmeli. Lütfen her birey tek, tek önemsesin. Yarın öbür gün bizlerin çocuklarının da başına gelmeyeceğinin hiçbir garantisi yok.

Hayatta hiçbir şeyin garantisi olmadığı gibi, el birliğiyle uyuşturucuyla savaşalım. Gencecik, körpecik yürekler yok olmasın, kimse bizim çocuklarımızı, kardeşlerimizi uyuşuk beyinler haline getirip yok edemesin…