İnsanların en değerli varlıkları evlatlarıdır. Yerleri doldurulmaz. Sevgileri ve acıları tarifsizdir. Anne baba olunduktan sonra, kalpteki sevgi sıralaması birden yer değiştirir, önceden anneniz babanız eşiniz ilk sıraları alırken, ilk ağlama sesiyle, kalplerde birinciliği alır, peşi ardı gelen kardeşleriyle paylaşır, anne babalarının sevgisini…
İnsan ne kadar görmüş olsa da ne kadar duymuş olsa da farklıdır yaşamak hissetmek evlat duygusunu.
İlk evlat, her şeyiyle farklı olduğu söylenir. Ama ikinci evlat da annelik ve babalık ta biraz daha tecrübeli olunduğundan, ikinci evlat duygusu daha da farklı gelir.
Bazen istenilerek beklenir ikinci evlat, bazen sürpriz yapıp kendi geliyorum der, plan da olmasa da kabul edilir.
Artik ilk evlatları abla–abi olacak ve sorumlulukları ikiye katlanacaktır, birde evlatlarını kardeşine hazırlamaları gereklidir ki, en önemli sorun da buradadır…
Kardeşini kalbine kabul etmesi!
Simdi ilk göz ağrıları büyümüştür birden gözlerin de.
Yürekleri ikiye ayrılır ikisi de candır, canandır.
Kardeşi onun ömür boyu en iyi dostu olacak, anne-babasından bile önce olup onu anlayacaktır. Yeri geldiğinde, bazen dertlerine merhem olacak, bazen de en ağır azarı ondan işitecek, onu koruma adına söylendiğini ise hep bilecektir.
Kardeşi olacağını ona en iyi bir şekil de anlatmalı ve ona o sevgiyi yaşatmalıyız.
Yaşı ne olursa olsun, karnınız büyüdükçe evladınızın elini, karnınızın üstüne devamlı koyup hareket edişini ona yansıtmalı hatta kardeşinin onunla oynadığı söylemelisiniz. O da kardeşini istekle beklesin.
Kardeşine hazırlık yapılırken, onun zevkliyle ve isteğiyle yapmaya özen gösterilmeli ki, kardeşini benimsesin.
Ailesi olarak, her bir şekil, hareket ve sözlerimiz ile kardeşinin ona rakip değil bir eş olduğunu hissetmesini sağlamalısınız.
Evladınız bilmeli ki, annem-babam bana dünyadaki en değerli hediyeyi verecek. Kardeşim olacak, heyecanıyla beklesin.
Adinin ne olmasını arzu ettiğini, hatta kız mı erkek mi istediğini sormalıyız.
Cinsiyetini örgenince veya öğrenmesek bile, ablalik-ağabeylik yapacagi kardeşine hareketlerinin ne olacağını bilmesi adına, masal anlatma yolu ile yâda bilinçli konuşmalar yaparak, anlatılmalı ki bilinçaltına yerleşsin. Kız yâda erkek, onun kardeşi olacak cinsiyetin önemli olmadığını yansıtmalıyız.
Yanın da keşke kız olsa yâda erkek olsa gibi sözlere girilmemeli.
Aile ye katılacak olan, bireyin önemini ve sevgisini yerleştirmeliyiz kalbine.
Unutmamamız gereken en önemli nokta ise, kardeşler arasındaki iletişimi önce anne-baba kurmalı ve aralarindaki ilişki de ömür boyu adaletli davranmalı.
Anne-babanın davranış ve sözleri, kardeşler arası sevgiyi veya kin duygusunu tetikler.
Evlatlar arasın da gizli düşmanlık ve ihtiraslar oluşmasına sebebiyet verir.
Bilinçsiz bir sekil de söylediğimiz o “küçüktür veya o büyüğündür“ kelimesi, kendisinin küçük veya büyük olma duygusunun içten içe kine, kıskançlığa yönlenmesine, bilinçaltına yerleşmesine engel olunmalı, anne-baba olarak.
Büyükte, küçükte olduğu yerin mutluğunu yasamalı.
Ben abla-abi olacağım, görevlerim olacak, onu korumak ve hayat ta her zaman yanında olmak gibi.
Ve ilk merhaba…
Hoş geldin hayatıma can dostum kardeşim, hastaneye geldiğin de kardeşin den sana hediye diye, onun en çok istediği bir eşyayı ona alıp, kardeşi adına vermeli ve kucağına verirken, ilk yanağına dayayıp, ilk buluşmanın maneviyatını hissetmesini sağlamalı. Orda başlayan sevgi bağı, bir ömür boyu sürecektir unutmayalım.
Hoş bulduk ablacım-abicim dediğini yüreğin de duymalı…
Kardeşim,
Bir canin parçalarıyız,
Sen ben ve diğerleri,
Tıpkı bir elin parmakları gibiyiz,
Hangisini kezsen acımaz ki?
Sen hayatımda, küssem de dargın kalamadığımsın sen ağladığın da yüreğimin sızladığısın,
Sen yemeğimi suyumu annemi babamı
Hatta yatağımı paylaştığımsın
Sen benim kardeşim
Ve
En vefalı dostumsun.
Hepimiz kardeş değil miyiz?
Saygılarımla…
Tülay Demircan Koyuncu
