O kadar çabuk ki; neyi ne zaman unuttuğumuzu bile unutuyoruz!
Binalardan çok psikolojimizi, hayata olan bakışımızı yıkıp enkaza çeviren 6 Şubat tarihli büyük depremleri de büyük bir hızla unutacağız maalesef!
Sanki kaybettiğimiz binlerce canı hiç kaybetmemiş, o çok güvendiğimiz bilmem kaç metrekarelik güvenli evlerimiz hiç yıkılmamış, hayatımız bir günde değişime uğramamış gibi, bu her saniyesi ibret dolu felaketi de unutacağız !
Müteahhitleri suçlarken, asıl suçlunun müteahhitlere o izinleri verenler olduğunu, hatta o izinleri verenlerin de asli suçlu olmadığını, onları o makamlara getiren yöneticilerin en büyük suçlu olduğunu büyük bir hızla unutacağız maalesef!
Oysaki unutturmamalı bu şehre depremi.
Nesilden nesile aktarmalı, aktarmalıki bir daha aynı yanlışlar, aynı vicdansızlıklar yapılmasın!
Aktarılmalıki bir daha kimse betondan çalmasın, bir daha kimse tarım arazilerine yüksek yüksek binalar yapılmasına izni vermesin, kimse bina kolonunun içine toprak dolduracak kadar vicdansız olmasın!
Ve bence öyle bir simgesel uyaran bulmalıyız ki, her gördüğümüzde bizi dumura uğratıp, hatırlatsın deprem gerçeğini.
Naçizane önerim; geçtiğimiz yıllarda güçlendirme yapılmasına rağmen yaşanan depremlerde kullanılamaz hale gelen Malatya valilik binasının aslına uygun şekilde ayağa kaldırılarak Deprem Müzesi yapılması!
Şehrin tam göbeğinde, bütün adreslerin kavşak noktasında, gelenin gidenin görmemesinin imkansız olduğu Vilayet Binasını 6 Şubat Depremlerinin en acı hatıralarıyla donatıp, ‘Hafıza-i beşer nisyan ile malüldür’ sözünden matuf, unutmamak-unutturmamak için ‘Malatya Deprem Müzesi’ yapmalı!
MEHMET TÜREL