Ne çok duyar olduk şu “özgüven”i. Ne çok “özgüvenli” insanlar görür olduk etrafımızda. Ne kadar mühim bir vasıfmış şu “özgüven”.
Sizce de bu işte bir gariplik yok mu? Biraz bencillik biraz kendini beğenmişlik yok mu içinde? Bence var! Hem de fazlasıyla. Bencillik var, çünkü insan güveni sadece kendisinde arıyor şayet bulabilirse “özgüvenli” oluyor. Kendini beğenmişlik var, insan kendini her şeyin sebebi olarak görebiliyor ve her şey sadece onun elindeymiş gibi yaşıyor. Attığı her adım doğru(!) çünkü o “özgüvenli” aman Allah’ım!
Öte yandan mutsuzluk ve tatminsizlik kaçınılmaz oluyor “özgüvenli” insanımıza. Ama o an öngöremiyor insanımız bu sonuçları, yola devam… Ta ki Sahibi’nin hayatındaki yerinin farkına varana kadar. Daha doğrusu hakiki manada iman edene kadar. Oysa en başında kendine değil Öz’üne, Rabbi’ne, Sahibine, Mutlak Kudret’e güvenmeyi bilseydi sonuçlar çok daha başka olacaktı. O kendini ne mutsuzluk ne de tatminsizlikte bulacaktı, aksine çok daha farklı bir Muhabbet’te çok daha Gerçek bir güvende bulacaktı.
Aslına bakarsınız sırtını kime dayadığın önemlidir hayatında. Ne kendine ne nefsine dayanmaktadır çözüm. Sana en yakın olanda, seni en iyi anlayanda, her nefesinde yanında olandadır yani Rabbinde. İşte bu noktadadır fakirin “Öz’e güven” kavramı. Hayatta kimimiz özgüveni kimimizse Öz’e güveni seçer. Bana sorarsanız Öz’e güvenmenin farkını yaşamaktadır hayatın tadı…
