Kimimize hüzün, kimimize mutluluk verir her koparıldığında.
Duygularımız değişir ama değişmeyen bir şey vardır o da ömrümüzden bir günün daha geçtiği ve bir daha geri dönmeyeceği gerçeği.Sevabıyla,günahıyla o gün geride kalmıştır artık ve ölüme biraz daha yaklaşmışızdır.
Özünde her yaprak ahireti kazanmaya bir fırsatı barındırır içinde; kimimiz değerlendirebilir, kimimizse… Hep bir yarınımız vardır diye düşünürüz, sanki kaç yaprak daha koparabileceğimiz belliymiş gibi. Oysa her yaprağı kopardığımızda onun aslında bizim için son yaprak olabileceğini düşünseydik, her şeye daha bir gerçekçi bakma fırsatını yakalamaz mıydık? Ahireti kazanmak adına yapabileceklerimiz erteleyebileceklerimizden çok daha fazla olurdu sanırım. Ahirete imanımızı kanıtlamak, ahiret kaygısını taşımakla mümkün değil midir? Öyleyse…
