Ülke olarak alıştık...

Ülke olarak faili meçhul cinayetlere alıştık. Alışmadık aslında, zorla alıştırıldık. Normalleşmeye başladı. Kabullenir, yadırgamaz olduk. Muhsin Yazıcıoğlu nun ölümünün ardından ortaya çıkanları yadırgamadığımız gibi…
Muhsin Yazıcıoğlu nun ölümünün hemen ardından da yazı yazmıştım. Çok sevdiğim, gerçekten ülkesine gönül vermiş bir devlet adamıydı. Helikopter kazası, şu bu derken, olay kaza olarak kayıtlara geçti ve kapandı. Ve her zaman bu ülkede yaşandığı gibi tekrar bir sürü iddia ortaya atıldı ve dosya tekrar açıldı. Bu rezilliğe o kadar alıştık ki kimse vaay neler olmuş demedi. Normal seyrinde bir mevzuymuş gibi takip etti. Bu ülkede ölen bir çok devlet adamı, onu da geçiyorum normal vatandaş olsun hep gizlenen üstü kapatılan bir şeyler sonradan açığa çıkıyor. O kadar başı boş ki her şeyin. Ülkede neler oluyor, kim ne yapıyor kimse bilmiyor. Herkes güvensiz. Kimsenin ülkesine inancı kalmadı…
Önce kaza dediler, şimdide birilerinin elinde tornavida, helikopterin orası burası sökülürken görüntüler ortaya çıkıyor. Eşi çıkıp hep yanında taşıdığı çantasının kaybolduğunu söylüyor. İsmail Güneş in şarjının bitmediği iddiaları ortaya atılıyor. Vs vs. bir sürü bilmece. Yeni soruşturmalar açılıyor falan filan. Falan filan diyorum çünkü yıllar sürüyor, yine birileri devreye giriyor her şey kapatılıp yeni senaryolar yazılıyor. Zaman aşımına uğrayınca herkeste unutuyor eninde sonunda. Kurtlar vadisi gibi. Olan gidene ve ailesine oluyor.
Hatırlasanıza rahmetli Turgut Özal ın ölümün ardından da kan örneğinin adli tıp kurumunda düşüp kırıldığı öne sürüldü ve kapatıldı her şey. Kızı bile kitabında babasının zehirlenerek öldürüldüğünü iddia etti. Fakat ne hikmetse ne eşi, ne çocukları bu olayın üstüne gitmedi… Bu gün izlediğim için aklımda kalan Defne Joy Foster ın ölümü, Fatih Altaylı nın yazısı üzerine tekrar gündeme geldi. Bir emniyet müdürünün, o olayda başka şeyler olduğunu ve üstünün kapatıldığını, kendisine söylediğini iddia etmesi tekrar bu konunun açılmasına sebep oldu.
O kadar çok faili meçhul kalan olay var ki ülkede. Bizim bilmediğimiz, üstü kapatılan ya da seneler sonra ortaya çıkan. Bu sadece siyasiler için geçerli değil. Tüm ülke vatandaşı için söylüyorum.
İşte bu noktada vicdanlar konuşmalı, yürekler konuşmalı. Menfaatlerin, nefsin olduğu noktalarda her şey kapanıyor, kapatılıyor.
Herkesin dilinde bir derin devlet hikâyesi. İşte bu faili meçhuller, susurluklar çözülmedikçe, deşifre edilmedikçe herkes ülkesinde inançsız yaşayacak. Ve komik olan herkesin neyin ne olduğunu bilmesine rağmen, komikçe kapatılması.
Bir takım mekanizmaların, birimlerin içindeki çürükler nasıl temizlenecek bilmiyorum ama, bu yalan dünyada yaptıklarının hesabını, öbür dünya da inim inim inleyerek vereceklerini unutmasınlar…